weer met beide voeten op de grond

12 november. Ik word wakker en voel me helaas nog steeds alles behalve goed. Toch wil ik mijn dag niet laten verpesten en ga ik met de anderen mee naar een kabelbaan. Vanaf de top van de kabelbaan is er een mooie wandeling die je in 3 uurtjes kan maken, dus dat moet mij zelfs met verstopte neus wel lukken. Niets is minder waar. Ik besluit alleen te lopen om mijn eigen tempo aan te kunnen houden. De paden zijn ontzettend steil waardoor we er allemaal dubbel zo lang over doen. De tocht is immens zwaar en brengt door de lichamelijke pijn veel weggestopte emoties boven. Eenmaal op de top voel ik mij sterker dan ooit. Ik ben zo trots en zo kapot tegelijkertijd. Ik ben dichterbij mezelf dan ik in tijden geweest ben, door de combinatie van de prachtige uitzichten en mooie herinneringen. Op de top komen we allemaal weer bij elkaar en gaan samen op de terugweg. Terug in de stad verdienen we weer zo'n heerlijk ijsje. Ik heb een aantal dagen geleden besloten dat ik vanaf nu een " foodie" ben, wat betekend dat ik lekker eten fotografeer en op Instagram plaats om anderen jaloers te maken. ;) Mijn bakje met ijs gehuld in gesmolten chocolade mag er zeker op. Daarna naar t hostel, heerlijk douchen en een power nap. Daarna gaan we uit eten met onze voucher bij een Mexicaans restaurant. Het eten is heerlijk en ook hiervan post ik foto's. Daarna gaan we uit. Geen alcohol voor mij gezien het gat dat ik al heb in mijn immuunsysteem. Het uitgaan is geweldig. De muziek is top en al mijn mede reizigers zijn net zo gek als ik. We blèren mee met Bonjovi en gooien onze heupen los op Beyoncé en hebben de grootste lol. Rond een uur of 23:00 komt m'n hoofdpijn terug in flinke steken. Tijd om terug te gaan naar het hostel, nadat ik gelukkig toch even mee heb kunnen gaan. Daar Skype ik nog even met m'n lief, Julia, Esther en Dennis om met hun gezamenlijk de intocht van Sinterklaas op televisie te kijken. Toch gek dat nu alle feestdagen voor de deur staan en ik die ga missen. Daarna lekker m'n bedje in en morgen dan toch maar echt een rustdag om mijn verkoudheid te verjagen.

13 november. Helaas helaas, nog steeds even ziek. Vroeg in de ochtend neem ik afscheid van Rosie, die eerder door reist dan de rest van ons. Op een ander punt zal zij langer blijven waardoor we elkaar daar weer vinden. Voor t ontbijt ga ik naar een cafeetje met wat anderen, daarna koop ik een termo shirt en broek omdat ik het door m'n gesteldheid continu koud heb. Dan weer terug naar het hostel om de rest van de dag op de bank te hangen, films te kijken en rust te houden. Door m'n lieve vrienden worden er boodschappen voor mij gedaan en wordt er voor mij gekookt. Daarna vroeg m'n bedje in en morgen nog maar weer een keer proberen om gezond op te staan. Gelukkig heb ik de belangrijkste dingen hier al gedaan en komen m'n zieke dagen dus niet echt heel erg ongelegen, maar leuk is anders.

14 november.
De nacht verliep iets anders als geplant. Door mijn verkoudheid kwam ik moeilijk in slaap en ineens kreeg ik allemaal bezorgde berichten vanwege de aardbeving vlakbij Christchurch. Ik lag wakker in mijn bed en heb er niets van gemerkt. Aangezien we in gammele stapelbedden liggen ben ik flink gewiebel inmiddels wel gewend. De rest van de nacht kon ik de slaap niet meer vatten. Ik lag te woelen en te draaien en was met mijn hoofd teveel bezig met wat er zo kort geleden zo dichtbij gebeurd was. Na amper een paar uur slaap besluit ik om 11 uur om toch maar uit bed te gaan en iets te gaan doen. Eerst lig ik even lekker in t gras bij t hostel en daarna ga ik de stad in voor brunch. De rest van de dag is het grijs en regenachtig, een echte treurige dag. Tussen de middag slaap ik nog wat om wat uurtjes in te halen en in de avond spreken we af in een kroeg voor een afscheidsborrel. Ons vaste groepje splitst zich morgen op in 2 delen, sommige gaan richting het noorden en een aantal gaan net als ik richting het zuiden. We zullen elkaar dus niet meer zien, wat een heel raar gevoel is aangezien deze geweldig lieve mensen in korte tijd zo belangrijk voor mij zijn geworden. Vroeg naar bed want ik ben nog steeds niet beter, maar morgen reis ik hoe dan ook door naar Gunn's Camp. Hoe de rest van de reis richting het Noord-Westen straks gaat verlopen is nog maar de vraag. Aangezien de wegen door de aardbeving gescheurd zijn of bedolven onder puin en rotsblokken. Kaikura, waar ik 3 nachten zou doorbrengen om onder andere met dolfijnen te zwemmen en walvissen te spotten, zal de komende 3 maanden niet te betreden zijn voor toeristen. Het is jammer, maar ik gooi met liefde mijn plan om om veilig te zijn en blijven.