een week vol eerste keren

26 januari. Als de wekker om 4 uur gaat ben ik echt niet wakker te krijgen. Normaal ben ik echt een ochtendmens, maar ik krijg het vandaag gewoon niet voor elkaar. Half slaapdronken prop ik de spullen in de trailer en val direct weer in slaap zodra we beginnen met rijden. Gelukkig denkt de rest van de groep er ook zo over en wisselen we " ik zie ik zie wat jij niet ziet " in voor dutjes. We rijden 8 uur vandaag en komen om 14 uur aan op het kampeer terrein van Yulara waar we de komende dagen zullen kamperen aan de rand van Uluru National Park. Dat klinkt cool, maar dat idee vervliegt al snel als ik de enorme hoeveelheid mieren zie. Letterlijk de hele grond krioelt ervan en daartussen slapen wij vanavond in een "swag". Dat is een combinatie van een slaapzak en een tent, waarbij je tot halverwege je bovenlichaam bedekt bent en de rest buiten ligt. Daar verheug ik mij absoluut niet op, maar nu eerst naar het cultureel centrum van Yulara. We gaan naar een Aboriginal museum en brengen daar de rest van de middag door. We kijken naar de zonsondergang op een heuvel naast het kampeerterrein en hebben daarna een BBQ. Ik proef kangoeroe vlees voor het eerst en het is echt heerlijk. Het vlees is super mals en het proeft als geen enkel ander vlees om het mee te vergelijken. Tijens het eten worden we aangevallen door alle soorten vliegende beesten die je je maar kan bedenken. Ze vliegen tegen de lamp die boven de tafel hangt, verbranden en vallen daarna dood naar beneden in ons eten. Wat extra bite zullen we maar zeggen... Dan begint het echte kamperen pas, wat een verschrikkelijke nachtmerrie. Ik dacht dat ik na al het reizen wel wat gewend zou zijn, maar het idee van de mieren die in mijn oren, neus en mond kunnen kruipen kan ik gewoon echt niet aan. Met mijn swag tussen de mieren gaat hem echt niet worden. Het doet mij denken aan de keer dat ik als kind in een mierenhoop ging zitten en mijn hele lichaam bedekt was met die kleine gruwelbeestjes. Daarop volgt vanavond een paniekaanval die ik niet kan onderdrukken, met hyperventilatie en tranen en alles er op en er aan. Ik heb een gesprek met Weasel, onze tourgide, en zij geeft mij een andere swag die ik helemaal dicht kan ritsen met muggengaas. Natuurlijk kunnen hele hongerige mieren zich daar wel doorheen wurmen, maar de aantallen zullen in ieder geval sterk verminderen. Zelfs in die tent doe ik geen oog dicht terwijl ik kapot ben en om 4 uur de wekker weer zal gaan.

27 Januari. Na een slapeloze nacht gaan we om 5 uur op pad om een tocht om de Uluru rots te maken tijdens zonsopgang. De wandeling is zo'n 2,5 uur lang en loopt helemaal om de rots heen zodat we het van alle kanten goed kunnen bekijken. Het is prachtig. Wat een indrukwekkend gevoel om op zo'n vlak landschap naast zo'n enorme rots te staan. Rond een uur of 11 zijn we terug op de camping en kleed ik mij om voor een nieuw avontuur. Iedereen die dit leest gaat het nooit geloven, daarom zal ik een video op facebook zetten als bewijs. Om 12 uur worden mijn vriendinnen Catherine, Leah, Anjali en ik opgehaald om te gaan skydiven. Ja, uit een vliegtuig springen ja. Waarom? al sla je me dood... Ik heb met mijn domme hoofd 3 andere meiden enthousiast gemaakt die uiteindelijk niet wilde gaan zonder mij. Catherine en ik gaan als eerste en zorda wij met zijn 2e met onze tandemspringers het vliegtuig in gaan heb ik eigenlijk een top tijd. Hoe hoger we gaan, hoe rustiger ik word. Ik geniet van het prachtige uitzicht en mijn tandemspringer legt van alles uit over wat ik zie en de landschappen die zich onder mij bevinden.. Uluru, Kata Jara National park en de rest en nog veeeeel meer. Na een half uurtje in het vliegtuig vraag ik aan mijn tandemspringer of we er al bijna zijn, waarop hij lacht en zegt dat we nog niet eens halverwege zijn.... Op 3,5 kilometer hoogte opend Catherine's tandemspringer het luik en voor ik het weet zie ik hoe zij uit het gat in het vliegtuig gezogen worden en naar buiten vallen. Tot dit moment was ik redelijk oke, maar op het moment dat ik in paniek wil raken word ik door mijn tandemspringer al richting het gat geduwd. Hij zet mij op de rand van het vliegtuig, ik moet mijn benen onder het vliegtuig vouwen en mijn hoofd achterover op zijn schouder leggen en voor dat ik het goed en wel besef, tuimel ik door de lucht in een vrije val van 30 seconden. Wat een geweldig gevoel, een brede glimlach en een lichaam vol adrenaline. Godzijdank gaat de parachute open en we dwarrelen rond, genieten van het uitzicht. Als ik land staan de andere 3 meiden mij op te wachten. We landen op onze kont en ik kan de eerste paar minuten nog even niet opstaan omdat mijn hele lichaam trilt van opwinding. Een dikke knuffel van de meiden brengt tranen omhoog van opwinding, spanning en opluchting. Maar, wat was dit gaaf!!!!!! Wat een adrenaline giert er door mijn lijf en ik kan niet stoppen met grijnzen. Daarna kijken we hoe de andere 2 meiden vertrekken en we wachten ze op bij de landingsplaats. Terug op de camping zoeken we het zwembad op en chillen de rest van de middag in het water. Na het eten in een pub gaan we met de hele groep naar " Field of lights" wat, zoals de titel verraad, een groot veld gevuld met lichtjes is. We hebben een borrel op een heuvel die zowel uitkijkt ove dat veld als over Uluru en we genieten van champagne en hapjes terwijl de zon ondergaat. Dat heb ik wel verdiend na vandaag. Als het donker wordt beginnen we met een wandeling tussen de lichtjes door, het is werkelijk sprookjesachtig. Tienduizenden lichtjes schitteren in verschillende kleuren en ze werken allemaal op zon energie, dat hebben ze hier immers genoeg. Ik mis mijn vader heel erg vanavond, hij zou zo trots en jaloers zijn op alles wat ik vandaag gedaan heb. Hij had deze lichtshow vast fantastisch gevonden, maar wie weet kijkt hij van boven mee en is het uitzicht daar nog wel veel mooier. Daarna terug naar de camping, en na alles wat ik vandaag heb meegemaakt kunnen zelfs mieren mij niet bang meer maken. Dus ik duik mijn swag in en slaap als een roosje vannacht.

28 Januari. Geloof het of niet, ik heb geweldig geslapen in mijn swag tussen de mieren. Om 4 uur gaat de wekker al weer omdat we op een hoog uitzicht punt naar de zonsopgang gaan kijken. We zijn de eerste die op die plek aankomen en hebben dus de beste plekken, en wederom zijn de vroege uurtjes het meer dan waard. Daarna rijden we naar de Kata Jura rots in het National Park en maken een tocht van 3,5 uur terwijl het al flink heet begint te worden terwijl het pas 9 uur is!! De tocht is flink pittig en aan het einde bijna 40 graden, dus we moeten vaak stoppen voor water en zonnebrand. De uitzichten zijn, bijna zoals gewoonlijk, weer prachtig. Daarna terug naar het kampeerterrein en alles inpakken en de bus weer vol laden en dan gaan we weer onderweg. We rijden 3 uur met een top voor ijsjes onderweg. We komen aan in Kings Creek en zoeken direct het zwembad op voor verkoeling. We eten taco's als avond eten en maken een kampvuur terwijl het nog steeds boven de 25 graden is. Vanavond slapen we weer in swags voor de laatste keer, de mieren hier zijn veel minder maar er zijn wel veel muggen en sandfly's en ook sprinkhanen die ons erg leuk vinden. Als een proffesional instaleer ik mijzlef en geniet van het uitzicht op de sterren. Het is hier zo helder dat werkelijk alle sterrenbeelden zichtbaar zijn en het is echt adembenemend mooi. De wekker gaat morgen wederom om 4 uur dus we maken het niet te laat. We eindigen de avond mt een sing a long van " colours of the wind."

29 januari. Om 5 uur rijden we klaar voor de start richting Kings Canyon. Daar gaan we voor het te heet wordt 3 uur hiken. Het begin van de tocht is een hele stijle heuvel omhoog met een soort treden, genaamd " heart attack hill". Dat is inderdaad een flinke opgave zo vroeg in de morgen, maar het is wel fijn dat de zon nog niet op is. Daarna zijn we op de rand van de Canyon en daar gaa onze tocht beginnen. De uitzichten zijn super mooi en hoewel de zon al brandt vanaf het moment dat hij opkomt is er wel een verkoelende wind. We lopen over de hele Canyon Rim en zien het van alle mogelijke kanten. Als het echt te warm begint te worden zijn we terug bij de bus met airco, perfecte timing. We rijden daarna naar Alice Springs, een rit van 5 uur. Als we nog niet eens op de helft zijn krijgen we een klapband, maar Weasel weet ook vakkundig en veilig aan de kant te brengen. We zijn werkelijk in de middle of nowhere en iedereen verlaat de bus in de brandende zon van midden middag. 2 jongens uit de groep vervangen de band moeiteloos en in 30 minuten zijn we weer onderweg. Als we aankomen in Alice Springs is het al eind van de middag en zijn we allemaal meer dan toe aan een duik in het zwembad. Vanavond gaan we voor het laatst met zijn allen uit eten, aangezien de helft van de groep, waaronder ik, morgen vanuit hier naar onze volgende bestemming vliegen. We gaan naar een leuke pub en eten daar terwijl een lokale zanger met een prachtige stem een aantal covers zingt en speelt op gitaar. Iedereen drinkt teveel, inclusief Weasel die morgen eindelijk eens een dagje vrij is. Als we terug komen bij ons hostel werkt de sleutel van onze kamer niet. Catherine, Leah, Anjali en ik hadden met zijn 4e maar 1 kaart meegenomen, omdat we toch met zijn allen terug zouden gaan. De receptie is gesloten en er is niemand meer op. We kloppen eindeloos lang op alle deuren en ramen, maar het heeft geen nut. Dan vinden we een nood telefoon, maar zelfs na 30 x bellen neemt er niemand op. We maken de anderen wakker in een andere kamer en maken ons klaar om bij hun in bed te kruipen. Leah probeert de telefoon nog 1 keer, en hoe kan het ook anders als dat hij nu ineens wel wordt opgenomen. Een jongeman komt ons helpen en laat ons binnen in onze kamer, na bijna een uur buiten gezeten te hebben. De nachtrust is dus meer dan verdiend.

30 Januari. Als de wekker gaat om 8 uur schrik ik wakker. Het voelt alsof ik mij verslapen heb aangezien het al licht en duidelijk geen 4 uur is. Gelukkig is dat niet zo en kan ik rustig wakker worden voordat ik om 9 uur richting het vliegveld ga. Ik heb in mijn laatste nacht kamperen 62 muggenbulten en sandfly bites opgelopen, die zeer groot en rood aanwezig zijn vanmorgen. Ik neem afscheid van mijn groep en van mijn meiden en ik weet zeker dat ik ze verschrikkelijk ga missen! Wat een te gekke tijd hebben we gehad in de Outback, ik had het niet beter kunnen beleven. Mijn vlucht van Alice Springs gaat prachtig op tijd en in Sydney heb ik meer dan genoeg tijd om mijn vlucht naar de Gold Coast te halen, waar ik mijn laatste paar dagen door zal brengen in de zon. Joe haalt mij op van het vliegveld na een uurtje vliegen van Sydney. Mijn vliegtuig was gevuld met schreeuwende kineren en een groep ouders die zicht nergens iets van aan trokken, dus ik ben blij dat het maar zo'n korte vlucht was. Onderweg naar het appartement aan de Main Beach in de Gold Coast, stoppen we bij een vegetarisch restaurant voor avondeten. Ik neem een heerlijke zoetzure tofu salade en kikkererwt balletjes. We nemen het mee en eten het thuis op de bank voor de tv. Het bed in mijn logeerkamer is fantastisch, na al dat kamperen voelt het zachter dan zacht. Joe kijkt wat tv en werkt wat en ik gebruik zijn laptop om het eerste handgeschreven deel van mijn dagboek uit te typen. Na een lange hete douche en een dikke laag aloe vera op mijn muggenbulten is het tijd om eens een nacht goed te slapen en wat uurtjes in te halen, zonder wekker!!

31 januari. Mijn biologische klokje maakt mij om 8 uur wakker, wat niet erg is aangezien ik mij uitgerust voel. Joe is weg voor werkt en ik nestel mij lekker op de bank met een boek uit zijn kast, wat gaat over doorzetten of opgeven. Het is een goed boek, erg inspirerend voor de laatste dagen voordat ik terug ga naar het " gewone leven". Daarna ga ik naar het zwembad van het appartementencomplex en relax met mijn boek bij het zwembad, een paar uurtjes in de zon. Het is hier niet zo warm als in de outback, maar de zon brandt wel flink vandaag. Als Joe klaar is met werken gaan we samen naar een winkelcetrum om te lunchen en om te kijken of er een winkel is die misschien mijn telefoon kan redden. Helaas is niets minder waar hij is, zoals ik al dacht, echt niet meer te redden. De enige hoop die ik nu nog heb is dat ze bij de Apple store in Zeist mijn foto's er op 1 of andere magische manier nog af kunnen halen. Daarna ga ik naar een nagelsalon om mijn nagels voor de laatste keer te laten doen, deze keer geen rood maar zalmroze. Ook mijn voeten kunnen na al het lopen van de afgelopen maanden wel een goede behandeling gebruiken. Aan het begin van de avond gaan Joe en ik naar het strand voor de zonsondergang en maken een aantal mooie foto's. In de avond eten we de leftovers van gisteravond en willen we een film kijken. Joe krijgt alleen een belangrijke telefoon voor werk en terwijl ik op de bank zit en tv kijk val ik langzaam in slaap. Als hij na een uur terug komt vindt hij mij slapend, maakt mij wakker en ik ga naar bed. Blijkbaar heeft mijn lichaam nog een klein beetje in te halen, want het is pas 21 uur!!