de reis en de aankomst

16 oktober. Ik werd wakker voor m'n wekker. Klaar om te gaan. Door 4 lieve vrienden werd ik naar Schiphol gebracht en uitgezwaaid. Nu gaat t echt beginnen.
Meteen bij de gate raak ik in gesprek met 2 ouders die hun dochter gaan opzoeken in Australië. We hebben een leuk gesprek tot de rij voor het boarden helemaal is opgelost en we meteen door kunnen lopen.
De vlucht verliep eigenlijk heel soepel. Van de 11 uur in de lucht richting Hongkong, heb ik er zeker 6 geslapen.
De muziek die ik op m'n telefoon heb gezet is nog niet geluisterd, de boeken die ik mee heb nog niet gelezen.
" Geeft niets " zeg ik tegen mezelf. " je hebt zeeën van tijd" dat heeft nog nooit zo echt gevoeld .
Tijdens mijn overstap in Hongkong besluit ik het vliegveld af te gaan en de stad te verkennen, ik heb immers 12 uur!
Het valt mij direct op dat je het als toerist hier niet makkelijk hebt, aangezien er weinig Engels te bekennen valt op borden en ook niemand een woord Engels spreekt. Met handen en voeten, gebaren en een soort van geluiden, vind ik de uitgang en de plek waar ik een bus kan pakken.
Op mijn lijstje staat de Big Budha.
Tian Tan Budha is een bronzen beeld in Ngong Ping, Honkong. Het is de grootste zittende bronzen Budha in de open lucht.
Het beeld dat zich nabij het Po Linklooster bevindt, is een symbool van de harmonische verhouding tussen mens en natuur, volk en geloof.
De buschauffeur heeft er zin in en scheurt veel te hard over alle haarspeldbochten door de bergen. Ik zie dat meerdere mensen zich vasthouden, een mevrouw naast mij doet zelfs een gebedje.
Ik moet denken aan de zomers met mijn vader achter het stuur door de bergen, ik kan op dit moment even niet beslissen wat erger is.
Wel weet ik dat het gevoel van misselijkheid bijna ondragelijk is als de bus tot stilstand komt.
Bij het uitstappen verteld de buschauffeur in zijn beste Engels dat ik veel te veel betaald heb. ( 6 x te veel!! )Daar kan ik alleen niets meer aan doen aangezien je bij binnenkomst t geld zelf in een soort verzegelde geldtelmachine gooit.
Ik bedank hem vriendelijk en zeg dat het niet erg is. De busrit van bijna 50 minuten heeft me nu uiteindelijk 10€ gekost, daar kan ik niet van wakker liggen.
En uiteindelijk was het het allemaal waard. Wat is het daar prachtig. Het beeld van Budha ligt op de top van een berg. Als je richting de trap loopt, loop je onder allemaal prachtige entree bogen door.
De trap naar boven valt mijn luie lichaam erg zwaar, maar het uitzicht maakt alles goed. Het feit dat je prachtig ver kan kijken, dat het beeld in het echt ZO groot en indrukwekkend is en de bedwelmende geur van wierook.
Bijna een uur lang sta ik op 1 punt en laat ik mij overweldigen door deze ervaring.
Daarna ga ik via een tempel terug richting de bus.
Ik merk wel dat ik me hier heel eenzaam voel. Los van het feit dat t mega druk is, is er niemand die ik versta of die mij verstaat en dus niemand voor een praatje.
Terwijl ik bestudeer hoe honderden mensen met spleetogen op iedere centimeter een foto maken, valt mijn oog op een kabelbaan.
Vrienden die mij voor waren gegaan hadden mij daarop gewezen, en ondanks m'n hoogtevrees besluit ik toch maar in te stappen. Dan doe ik dat gewoon inplaats van bungyjumpen. Na dit maal t goede bedrag te hebben betaald, stap ik in voor een fantastische reis naar beneden. Een groot deel ga ik over t water, met de skyline van Hongkong perfect in beeld. Ik heb een hele cabine voor mezelf, wat me doet denken aan de keren in kabelbaantjes met mijn broer die dan expres ging schommelen omdat ik het eng vond.
In de stilte in de cabine hoor ik mijn maag knorren. Tijd voor een echt Chinees maal! Noodles! Ik struin een groot winkelcentrum af tot ik een busstation gevonden heb.
Met de bus ga ik terug naar t vliegveld, waar ik vrij soepel weer door de douane ga.
Nu lekker eten!
Althans... Op t plaatje ziet hij er een stuk smakelijker uit als in t echt. De beef reepjes lijken meer gefrituurde wormen, om voor jullie ook even een beeld te scheppen. Gelukkig smaakt het heerlijk en zijn, na honderden keren sushi, stokjes ook geen probleem meer.
Wat eigenlijk het meest vervelend is aan zo'n langs reistijd, is de pijn in m'n derrière. Zitten gaat eigenlijk op alle mogelijke manieren tegenstaan. ( haha leuke woordgrap )
De 2e vlucht blijft de stoel naast mij leeg, dus probeer ik met wat meer ruimte het mezelf comfortabel te maken. Van de 10,5 uur in de lucht slaap ik er dit keer bijna 8. Toch voel ik me niet fit en erg geradbraakt. Het is inmiddels 18 oktober. Op Auckland AirPort heb ik gelukkig snel m'n backpack gevonden en een bus naar het centrum. De vriendelijke chauffeuse weet waar mijn hostel ligt en zal mij even waarschuwen als we er zijn. De bus is echt gemaakt voor reizigers; voorin staan enorme rekken voor backpack rugzakken.
Na een klein half uurtje met de bus is daar mijn stop. Het is midden op een grote winkelstraat, Queen street. Ik moet daar een zijweg van inslaan en daar is inderdaad mijn hostel. Het is op dat moment 14:00 locale tijd, maar voor mij voelt het als 3:00 in de nacht, wat het op dat moment is in Nederland. Ik krijg mijn kamer toegewezen. Er staan 3 stapelbedden in. De reiskleren kunnen uit en ik spring even onder de ( niet al te frisse ) douche. Gelukkig heb ik mijn slippers meegenomen. Daarna is het tijd voor een powernap. De stapelbedden zijn ongelofelijk wankel en bij iedere draai hoop ik dat de boel overeind blijft. Na een uurtje liggen, zonder echt te kunnen slapen, voel ik me goed genoeg om het centrum in te gaan. Inmiddels is het lang en breed lunchtijd en ik koop een met kaas gevulde pretzel. Heerlijk! De rest van de dag struin ik wat rond door de stad. Daarbij breng ik een bezoekje aan de city tower, die mij een prachtig uitzicht geeft over de hele stad. Ik heb geluk want het is stralend en helder weer. Eind van de middag vind ik een supermarkt om wat eten in te slaan en met zonsondergang bemachtig ik een plekje in de haven, met uitzicht op de Harbor Bridge, waar ik eet. Het is pool avond in mijn hostel. Poolen kan ik niet, maar ik schuif wel even aan de bar en leer wat mensen kennen. Na 1 wijntje voel ik het duizelen in mijn hoofd van vermoeidheid. Tijd om lekker te gaan slapen.