Met de boot enzo..

15 november. Vandaag weer door met de bus. Het weer laat helaas nog steeds veel te wensen over. Dat is erg jammer aangezien we vandaag door een prachtig natuurgebied rijden, maar de wolken bijna tot de grond hangen. We stoppen wel bij een aantal plekken voor mooie foto's, maar de besneeuwde toppen van de bergen zijn ver in de mist verdwenen. Bij een grote supermarkt stoppen we om eten in te slaan voor vanavond. We verblijven vanavond in de middle of nowhere, zonder elektriciteit, internet of bereik op onze telefoon. Onze volgende stop onderweg daar naartoe is Milford Sounds. Een prachtig natuurgebied waar we met een boot cruise doorheen gaan. Er zijn door het slechte weer ook honderden kleine watervalletjes te bewonderen, maar ook een heel aantal mega grote en indrukwekkende watervallen. De natuur om ons heen is werkelijk prachtig, ondanks dat het weer alles om ons heen grijsblauw kleurt. Helaas is het niet echt te doen om in de regen en wind op het dak te staan, maar van binnen kunnen we ook alles goed zien en een gids verteld ons waar we moeten kijken en waarom. Het blijft dus nog steeds een oogverblindende tocht, hoewel hij nu wel op mijn lijstje staat om ooit met mooi weer terug te komen.
Op de boot gebeurd er iets wat je alleen in films ziet. Een jongen geeft zijn mobiel aan een andere jongen om een foto van hem te maken. De jongen die de telefoon heeft gekregen stapt achteruit voor een betere hoek voor de foto. Daardoor misstapt hij op het trappetje, verliest zijn evenwicht en in een poging zichzelf op te vangen slingert de telefoon uit zijn handen. Plons, in de oceaan. Veel tijd heb ik niet om er bij stil te staan, want de neus van de boot dipt onder een waterval en een meisje dat zonder enig benul foto's staat te maken is tot het bot doorweekt. Zo maak je nog eens wat mee op een cruise! Nadat we weer aan land zijn door naar t verblijf voor vannacht. Gunn's Camp is een klein kampeer terrein midden in de natuur, vlak naast een rivier dus met mega veel muggen en zandvliegen die heel gemeen steken. We spuiten ons vol met anti-insect en gaan aan de slag voor het eten. We koken op mega kleine pitjes waardoor het 1,5 uur duurt voor het water kookt voor onze groentes en noodles met teriyaki saus. Maar het is het wachten waard want het is heerlijk. Terwijl de rest wat natafelt maak ik voor iedereen warme Nutella chocolademelk, 1 van mijn lievelingsrecepten uit Nederland. Dat wordt zeer op de prijs gesteld. Om 10 uur gaat het vuur uit en is het op het kamer terrein aarde donker. Daardoor loop ik per ongeluk bij de eigenaren de woonkamer in in plaats van de wc's. Oeps! Daarna vind ik gelukkig door de regen de weg naar mijn bedje en val ik heerlijk in slaap in mijn 2 persoons bed wat ik voor vannacht heb veroverd.

16 november. Ik word wakker met een bevroren neus. Dat krijg je als je een verblijf zonder verwarming hebt, het helpt alleen niet echt voor de verkoudheid. Vandaag ben ik precies een maand geleden uit Nederland weg gegaan. Het voelt raar dat ik hier pas zo kort ben en toch zoveel gedaan heb, maar aan de andere kant ben ik al bijna op 1/3 van mijn grote reis. We reizen vandaag door, met als eerste stop een mirror lake. Vandaag is het weer eindelijk goed genoeg om daadwerkelijk de weerspiegeling in het water te zien, het is prachtig. Vandaag zijn we een heleboel uur op de weg en onze 2e stop is bij een supermarkt, de 3e stop bij een plek voor ijsjes en de 4e stop bij een strand waar we wat tijd door brengen. Daarna rijden we door naar Invercargill, de plek waar we op de Ferry naar Stewart Island gaan. De Ferry is veruit de ergste tocht die ik ooit bij boot heb gemaakt. Ja mam, zelfs nog erger als de boot met de glazen bodem in Florida. Na die ervaring deze keer gelukkig besloten om pilletjes in te nemen tegen de zeeziekte. De golven zijn zo wild dat de boot letterlijk bijna overslaat elke keer. De eerste 3 x voelt dat grappig, een beetje als een achtbaan. Maar daarna draait mijn maag zich om, pilletjes of niet. Bijna de alle mensen op de boot zien groen en geel en moeten overgeven, ik ben helaas geen uitzondering.
Zonder details te geven, eet nooit nootjes voor je op een boot gaat. Eenmaal aangekomen bij ons hostel op Stewart Island voel ik me gelukkig al veel beter. Vanavond gaan de 2 Zweedse meisjes, Lianne Rosie en ik uit eten bij het enige restaurant op het eiland. Dit is omdat we vanavond officieel afscheid nemen van Rosie, die hierna een andere tocht maakt als de rest van ons. Na het eten schuiven er wat meer mensen aan en komt er een gitaar tevoorschijn. Een jongen weet hoe hij ontzettend veel populaire nummers moet spelen en ik zing. Wat een heerlijke relaxte avond.

17 november. Vandaag geen wekker en ik word uit mezelf rond half 10 wakker. We nemen na het ontbijt een klein bootje naar Ulva Island, een boot die godzijdank niet zo erg is als die van gisteren. Wel is het weer ontzettend slecht en regenachtig, maar we laten ons daar niet door tegenhouden. Daarna maken we op het eiland een wandeling van 3,5 uur door een regenwoud. In dat regenwoud kunnen we via een papieren gidsje in de gaten houden welke vogels we spotten. In stilte lopen we heel langzaam om de vogels niet weg te jagen, en het werkt want we zien er een heleboel. Rond 16 uur zijn we weer terug op Stewart Island en relaxen wat in het hostel. We bakken hamburgers als avond eten en kletsen nog gezellig wat op de verwarmde slaapkamer. Via de app klets ik met Joppe over hoe het gaat en wat ik allemaal mee maak. Het is gek hoe ik me zo anders en toch zo hetzelfde voel. Mijn grootste voornemen voor als ik terug ben is om meer uit het leven te halen. Zowel als in meer genieten als in meer leren en meer de tijd nemen. Hoe ik me hier voel is bijna niet te beschrijven. Hoe ik eerst een hekel had aan mijn kop zonder make-up en nu soms zelfs trots ben op m'n natuurlijk rode wangen, ook al vragen anderen nog steeds goedbedoeld of ik oké ben. Alle opsmuk verdwijnt en daardoor voel ik me vrij en volmaakt. Zo anders als hoe ik mij voelde op de musical academie, nooit goed genoeg en 1 uit duizenden blonde meisjes van 1.75 meter. Dit ben ik, ik heb alles wat ik wil, en god wat maakt mij dat gelukkig. Hoe het gaat zijn als ik terug ben weet ik niet, maar ik weet wel dat mijn huis, mijn thuis, mijn lief, mijn Julia, mijn vrienden,mijn familie, en vanavond vooral mijn Joppe, alles is wat ik nodig heb. Ik ben precies waar ik hoor te zijn.

18 november. Lianne vertrekt vroeg in de morgen, ze gaat in haar eentje 3 dagen hiken van hut naar hut. Ontzettend gaaf en dapper, maar ik ga haar wel missen en het is gek omdat we niet weten of we elkaar nog ergens gaan zien. Althans niet aan deze kant van de wereld. Elin en Linda en ik zijn de laatste 3 over van onze ooit zo grote en gezellige groep. Het is gek om van mensen afscheid te nemen die in korte tijd zo belangrijk zijn geworden. Wat iedereen vertelde is waar: vrienden die je maakt tijdens het reizen, met een traan en een lach, zijn vrienden voor het leven. Met m'n 2 Zweedse vriendinnen maak ik vandaag een wandeling naar Horsshoe bay, een prachtige baai in de vorm van een hoefijzer. Het weer is bewolkt maar wordt steeds lichter en blauwer naarmate we verder lopen. De zon brandt uiteindelijk op onze huidjes. De tocht is flink pittig, maar gelukkig wisselen stijle hellingen zich af met prachtige stranden. Het is zo rustig, we zijn overal de enige mensen. We spotten pinguïns, althans dat willen we graag geloven maar we kunnen niet dichtbij genoeg komen om het zeker te weten. Andere wandelaars waren zeeleeuwen tegengekomen, dat geluk hebben wij in deze 6 uur helaas niet. Het blijft wel de hele tocht lang grappig om te doen alsof we er 1 zien en dan naar een grote steen wijzen. Op de terugweg richting het hostel, halverwege een intens stijle helling, doe ik voor de grap mijn duim omhoog als een truck voorbij rijdt. Hoppaa in 1 keer raak, we krijgen achterop de truck een lift richting het dorp. Wat een geluk, we gieren van het lachen om mijn impulsieve actie. Het scheelt echt een hoop en we waren ook al meer dan moe.
In het hostel neem ik een lange douche en daarna kijken we een film. Het avondeten is pasta en daarna spelen we kaartspelletjes en eten we chips en chocolade, een zeer goede combinatie. Ondertussen zingen we heel vals mee met alle liedjes die op mijn telefoon voorbij komen. Ik leer hun het vrije school liedje " wolken vol met sneeuw en regen ". Zij kennen de melodie al van de Zweedse versie, maar nu dus in het Nederlands. Je zou het moeten horen, het is echt hilarisch. Het klinkt als een mix van Chinees en Russisch, ik denk dat dat de beste omschrijving is. Het is in ieder geval genoeg om mij buikpijn van het lachen te geven. Morgen ben ik aan de beurt voor de Zweedse versie, wens me succes.